நிலமகள் நோதல் இன்றி

நீந்துகின்ற நீலநிற கூந்தல் – அவள்

பாகமெல்லாம் பச்சை நிறமாய்

கண்ணில் சிக்காத காற்றோடு கலந்தவள்,

நெருப்பாய் வாழ்ந்த கண்ணகியாய் – அவள்

அன்பை மட்டும் ஆகாயமாய் கொடுப்பவள் .

பசுமை வளம் கொடுக்கும் அவள்மடியில் – தினம்

பட்டினியில் மடியும் அவலம் ;

புத்தனும் காந்தியும் வாழ்ந்த புவியில் ,

புன்னகையை கொல்லும் மதக்கல்லறைகள்

எட்டிப்பார் ! என்  நிலதேவதையை ,

மரங்கள் மடிந்து மாளிகை ஆனது – இங்கு

மாசுற்ற சாக்கடை மனிதர் இதயமானது .

பந்த பாசங்களால் படர்ந்த நிலம் ,

பாகப்பிரிவினையால் சருகாகி போனது. . .

போதுமடா  மானிடா ! புறப்படு !

குண்டுகள் துழைக்காத

புதிய உலகம் படைக்க ,

நிலமகள் நோதல்இன்றி

பூக்களை விதைக்க - புறப்படு

மனிதநேயம் காக்க மண்ணில் 

நல்விதைகளாய் விழுவோம்...

யாமிதாஷா...